Alvaro groeide op in een groot gezin van Spaanse afkomst. Hij was de jongste van de broers en zussen, maar ondanks de levendigheid van het gezin, voelde hij zich vaak eenzaam en vergeten. Hij was het stille kind, dat zichzelf wel leek te redden volgens zijn ouders.

In de vele uren van alleen spelen, had Alvaro zijn eigen wereld gecreëerd. In deze wereld was hij een moedige stierenvechter. Hij trok zijn zelfbedachte kostuum aan en gebruikte zijn rode cape om denkbeeldige stieren uit te dagen. Hij kon zichzelf bijna horen roepen “¡Olé!” terwijl hij de denkbeeldige stier provocerend aankeek. Alvaro voelde zich als een professional in de arena, altijd een stap voor op de stier. In zijn verbeeldingswereld was hij onoverwinnelijk.

Hoewel hij maar een beetje Spaans kon spreken, voelde Alvaro zich diep verbonden met zijn Spaanse wortels in zijn denkbeeldige stierenvechterswereld. Thuis hoorde hij zijn ouders, broers en zussen altijd in het Spaans kibbelen, en hij voelde zich vaak een buitenbeentje. Maar in zijn fantasieën was hij de held van de arena, vloeiend Spaans sprekend en vol trots op zijn erfgoed.

Deze innerlijke wereld gaf Alvaro niet alleen vreugde, maar het maakte ook het echte leven draaglijker. Het hielp hem om zijn plaats in het gezin te begrijpen en zichzelf te accepteren zoals hij was. Hij besefte dat hij misschien anders was dan de rest, maar dat maakte hem uniek en bijzonder.

En terwijl Alvaro opgroeide, bleef zijn liefde voor zijn denkbeeldige wereld hem vergezellen, herinnerend aan de kracht van verbeelding en hoe het kan helpen om moeilijke tijden het hoofd te bieden. Hij wist dat hij misschien geen echte stierenvechter was, maar in zijn eigen hart was hij altijd een held geweest.